Het laatste Donauboek

Rob pakte zojuist het laatste boek met Donaukaarten uit de kast. Tien stuks zijn het er, negen daarvan hebben we heen en terug gevaren, en straks rondt de tiende het af. Dat gaat van Passau naar Kelheim. Niet dat de Donau daar ophoudt of begint, maar wij slaan er af, het Main-Donaukanaal in. 
Er ontstaat een gevoel dat het avontuur ten einde loopt; er komen natuurlijk nog prachtige stukken, aan de Main bijvoorbeeld, maar het is allemaal dicht bij huis en daar is het nooit zo spannend als ver weg.
Het houdt dus binnenkort op, maar nu nog even niet. De Donau blijft haar schoonheid aan ons vertonen. Zoals hier bij Schlögen, waar de grootste kronkel van alle 2500 kilometers in de rivier ligt, omgeven door beboste heuvels. Er schijnt een mooi uitzichtpunt te zijn boven de bocht, maar dat lag vanmorgen in de wolken. Ons past kennelijk een lager niveau. 
En waarom zou je telkens ergens anders willen zijn dan waar je bent? 
De landkant heeft natuurlijk zijn mooie punten, maar ik ben er de hele tijd van doordrongen hoe uniek het is dat we zo'n groot stuk Europa vanuit het trage tempo van het water kunnen meemaken. De drukte van snelwegen en steden, waar we over een tijdje natuurlijk weer van harte aan zullen bijdragen en ervan profiteren, is een andere wereld. Het is als de achterkant van een bladzijde, zo dichtbij en toch zo totaal verschillend.