De betonning begrijpt me niet...

Ik merk dat ik de hele tijd goed moet nadenken over de rode en groene tonnen, en over welke kant van het vaarwater ze ook alweer aangeven.

Het uitgangspunt van het betonningssysteem waar in heel Europa mee gewerkt wordt, is rood aan bakboord, groen aan stuurboord. Dat wil natuurlijk zeggen in één bepaalde richting, want de andere kant uit is het net omgekeerd. Die betonningsrichting is van zee naar binnen. Het bekendste ezelsbruggetjes is dat de zeeman met juichend hart (rood, links) naar huis gaat. Ik heb zelf altijd de haveningang van Borkum voor me, die kan ik zo'n beetje in mijn slaap uittekenen. Rood baken bakboord, groen stuurboord. Handig om te weten, zeker als de lichten op basalten strekdammen staan en een het niet doet, zo ik een keer in het donker en bij een gierende dwarsstroom heb meegemaakt. Dan moet je niet per ongeluk aan de verkeerde kant zitten.

Maar hier is het anders. We gaan naar huis, en tot het einde van ons Donautraject was daar geen misverstand over. Maar sinds het begin van de Main vinden de betonners dat we naar zee gaan, en dat daar ons huis ligt, is ons probleem. Groen is hier dus bakboord. Dat is niet anders dan op de Waal bij Nijmegen als je naar Rotterdam gaat, maar daar zijn we altijd een beetje aan het rondvaren. Niet op weg naar huis.

Verder liggen er ook nog her en der onregelmatig neergelegde witte tonnen die niet op de kaart staan. Maar dat zijn zwanen...