En toen waren we in Rotterdam

De laatste etappes verliepen snel, met dagen waarin we 150 tot 180 kilometer aflegden. Twintig kilometer per uur, en daar hoefde de Scania niet eens hard voor te werken. Toch waren het volle dagen, van flauw ochtendlicht tot vroege avondschemer. Wat een verschil met de zonnekracht van mei!

Van Cochem voeren we naar Keulen, waar loods Jan achter in een industriehaven een rustige plek wist. Een zoektocht in de omgeving, over treinsporen en langs achtertuinen, bracht ons in een woonwijk waar je als toerist nooit komt. Stickers op de vuilnisbakken in het Duits en het Turks. En toch, opgeruimd, een veilig gevoel, en een oergezellig eetcafé waar het niet lukte meer dan € 17,50 op te maken aan Kölsch bier, Sauerbraten en wijn. De hele reis ongeveer al verkeren wij in verbijstering waarom het bij ons allemaal ten minste twee keer zo veel kost. Welke Duitse kroegbaas is bezig failliet te gaan zonder dat hij het doorheeft? Wie is er in de Nederlandse horeca bezig schandelijk binnen te lopen? Ik ken er een, maar dat is een uitzondering...

Van Keulen naar Lobith, overnachting voor anker in een grindplas. Geen verse broodjes die ochtend. 

Dordrecht Wolwevershaven

Door naar Dordrecht, aankomst vrijdag om een uur of vier, in de Wolwevershaven. Met afstand de mooiste haven van de hele reis, en voor ons ook een soort thuishaven. Toen Rob en ik de eerste keer gezakt waren voor ons examen Groot Pleziervaartbewijs hebben we daar, in eetcafè 't Vlak, uitgebreid zitten mopperen op die examinator die er niets van snapte. De wijn vloeide rustig maar gestaag die avond, en dat geeft een thuisgevoel. Deze keer trok na een grijze dag bij wijze van welkom de lucht open, en mochten wij ons koesteren in het gezelschap van dierbaren met wie wij alvast een soort voor-finish konden vieren.

Bijzondere stad - bus te water

De volgende ochtend de laatste twintig kilometers door het indrukwekkende scheepsbouw- en havenlandschap van de Rijnmond. In zekere zin een hoogtepunt - ook al merkte iemand op dat het hoogtepunt hier ook het diepste punt is. Zóveel bruisende activiteit en scheepsverkeer hebben we op het water de hele tijd niet gezien.

ss Rotterdam en Anna Koosje

We hadden gerekend op iets meer getijstroom tegen dan er was, en zo waren we om half twaalf bij de Veerhaven. Daar zouden we worden verwelkomd door een onbekend aantal fans, maar om twaalf uur pas. Te vroeg aankomen was geen optie, dus nog even een rondje sightseeing langs de Parkkade en het aangemeerde ss Rotterdam.
Terug naar de Veerhaven, uit westelijke richting dus, tot teleurstelling van enkele verwelkomers die dachten ons vanaf de Willemsbrug met champagne te overgieten. 

Aankomst Veerhaven

Het was hartverwarmend, waarschijnlijk wel dertig mensen die naar Rotterdam waren gekomen om ons binnen te halen, en die ons verwelkomden met getoeter, gefluit en hoera-geroep. Sint Nicolaas komt volgende week; die mag blij zijn als hij zoveel belangstelling krijgt.

Ik sluit af met de woorden die Karel van der Hucht namens allen sprak en waarvan hij me de tekst toezond, en met de mail die ik als dank aan de organisatoren van het welkom heb gestuurd.

Karel:

"Beste Rob en Johan, beste mensen,
Het is volbracht. Een oude dame van 82, de Anna Koosje, is in haar thuishaven teruggekeerd. Na een vaartocht van vele maanden, duizenden kilometers en erg veel sluizen; naar de Zwarte Zee en terug; bestuurd en bestierd door twee hartelijke jonge mannen (nou ja, van zekere leeftijd); en opgeleukt en vertroeteld door een schare welwillende liefderijke amateurs, opstappers of ook wel opvarenden genoemd.

Proficiat schippers, de Anna Koosje heeft de Zwarte Zee geproefd en aan schippers en opvarenden de schoonheid van de oevers van Rijn, Main en Donau getoond. Wat een prestatie, schippers, om een oude dame met jullie inzet en passie zo te laten genieten van haar oude dag. Jullie hebben geschiedenis geschreven. En wij opvarenden mochten daarvan getuige zijn. Dank!

Wat is er bewaard gebleven? Veel, heel veel: jullie herinneringen, veel er van al vast gelegd in het Anna Koosje blogarchief, en onze herinneringen, deels vastgelegd in foto's. Het is een selectie van deze foto's, samengesteld door Ruud, die wij hierbij aan jullie willen overhandigen, als dank voor het met ons willen delen van De Avonturen van Kapiteins Rob en Johan.

Namens alle opvarenden: heel veel dank en nog vele gelukkige jaren met de Anna Koosje gewenst." 

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Beste Karel en Ruud,

laat ik nou gedacht hebben dat Karels woorden voortkwamen uit een spontane opwelling! Maar het was een heuse voorbereide dankrede, die daarmee de Anna Koosje plaatste op het niveau van een Nobelprijslaureaat. Namens de oude dame, veel dank voor de eer. Ze verdient het, na 8000 kilometer of pakweg 800 motor-uren. Met je auto leg je in die tijd 60.000 kilometer af, anderhalf keer de wereld rond. En dat zonder een enkel majeur probleem. Ja, ze bleef aandacht vragen, maar dat was goed ook om de schippers scherp te houden.

Veel dank voor jullie beider inspanning om de aankomst tot een feest te maken. Natuurlijk wisten we van het initiatief, maar we hadden geen idee hoeveel mensen er daadwerkelijk zouden komen opdagen. Misschien tien of twaalf dachten we. Maar dit was bijna letterlijk overweldigend. Toen iedereen eenmaal aan boord was, vroeg ik me echt af of die allemaal zonder stapelen in het ruim zouden passen.

Het is vreemd en mooi, mooi en vreemd om weer thuis te zijn. Ik kijk terug - en ik weet zeker dat het bij Rob ook zo ligt - op een reis met heel veel indrukken; over de vaart; over dit wondere werelddeel dat vanaf het water een nog mooier, intiemer gezicht toonde; en over het samenzijn, de gesprekken en soms de wrijvingen met bijna vijftig meevaarders. We hebben iedereen beter leren kennen, en dat geldt natuurlijk ook vice versa. Je kunt niet meerdere dagen zo nauw met elkaar verkeren zonder daar indrukken aan op te doen. Al is het alleen maar over de kleur van de pyjama's, het hol of bol schaven van de kaas, of een perverse voorkeur voor alcoholvrij bier...

Het was en is een groot voorrecht dit met jullie te kunnen delen.

To be continued, zolang we in staat zijn het leven te vieren.