Afkicken

Straks gaan we bij Lobith de grens over. De Duitse schwarz-rot-gelb gaat als laatste van een stuk of tien natievlaggen die de afgelopen acht maanden aan de zaling hebben gehangen, naar beneden, en we zijn weer gewoon een Nederlandse luxe motor. Een van de vele, van die scheepjes waar de beroepsvaart zich vaak een beetje aan ergert of ten minste laatdunkend over doet.

Toen we in 2010 aan het Anna Koosje avontuur begonnen, hadden we drie criteria voor het soort schip dat we zochten. Het moest comfortabel verblijfsruimte bieden aan ten minste zes personen, het moest geschikt zijn voor de voornaamste Europese binnenwateren, en het moest een bijzonder schip zijn. Ik was er met de Alcedo, mijn vroegere Lemsteraak, een beetje aan gewend geraakt dat we in elke museumhaven welkom waren en dat vond ik, niet vrij van enige ijdelheid, nogal prettig. In de jachthavensmassa meeschuiven ligt me niet zo.

Met de Anna Koosje hebben we dat dan ook dubbel en dwars gekregen. Vanmorgen nog, in de afvaart op de Rijn, komen we twee grote Hollandse binnenvaartschepen tegen die aan een passeermanoeuvre bezig zijn. Horen we even later over de marifoon de een tegen de ander zeggen: "Dat is nog een een mooi scheepje, die maken ze zo niet meer". 

Of die andere Hollander die ons, op de Donau nog, tegemoet kwam en ineens op de marifoon doorkwam: 
- Als je klaar bent, is-ie van mij.
- Wat bedoel je?
- Nou, als jullie klaar zijn met varen, neem ik dat scheepje over.
- Leuk dat je het zegt, maar wij willen nog een tijdje doorvaren.
- En ik moet nog een tijdje.

Of de blogger 2composers, die vanuit zijn hotelkamer in Boppard naar beneden keek, ons zag varen en deze briljante foto maakte. Wij mochten hem niet-commercieel gebruiken. Zie http://www.flickr.com/photos/schuberts/8160892090