Met havenmeester Klaus Krüger hadden we op de heenweg al kennis gemaakt. Zijn kaartje zat dan ook keurig in ons kaartenboek ingeplakt bij kilometer 287 op de Main, en hij had ons al laten weten dat "onze" plek vrij was.
We kwamen gisteren na het donker aan, maar vanmorgen was het een weerzien als van vrienden. Hij kroop gelijk in de stuurhut, en op de vraag of hij Kaffee wilde zei hij dat hij best zin had in een kopje koffie. Hij heeft zijn leven lang als schipper in de binnenvaart gezeten, wat hem overal in Europa heeft gebracht, en hij houdt niet op zijn liefde te verklaren voor Zwijndrecht, Willemstad en Gouda. Als gepensioneerde is hij nu havenmeester, regelt de aanlegplaatsen voor de Fahrgastschiffe, en zorgt dat de gasten iets leuks te doen hebben in Kitzingen.
Dit is de streek van de Frankenwein in zijn karakteristieke Bocksbeutelflessen. Op de heenweg hadden we ons al voorgenomen dat we daar wat van mee naar huis wilden nemen, en we hadden het adres van de Winzergenossenschaft al opgezocht.
- Klaus, hoe komen we daar?
- Gewoon, ik rij je er wel naar toe.
Rob, sobere mens die hij is, was meer geïnteresseerd in drinkwater, dus terwijl ik grootschalig wijn insloeg heeft hij de watertank gevuld. Dit zijn Klaus en ik. Op de achtergrond Rob z'n waterslang, terwijl ik de bonusfles in de hand heb die ik van de winkel meekreeg. Op het etiket staat 2012 Randersackerer Ewig Leben Silvaner trocken Franken Kabinett. Vooral dat Ewig Leben wekt verwachtingen.
Het water moest nog wel betaald worden. De passagiersschepen gooien er in een keer tachtig ton in; daar kun je nog een keer een rekening voor schrijven. Wij hadden 1250 liter. Ik liet mijn adres achter, want contant betalen kon niet.
Bij de volgende sluis staat ineens Klaus weer op de kade. "Ik kom jullie even vertellen dat de gemeente Kitzingen jullie de € 1,85 schenkt." Iedereen blij, wij dat wij het correct hebben aangeboden, hij dat hij ons een laatste Abschiedsgruss kon brengen.
Op weg naar de Winzergenossenschaft kwamen we nog langs een complex met onder andere een aantal grote flatgebouwen, allemaal leeg. Dat was de basis van het Amerikaanse leger, dat na de oorlog in heel West-Duitsland een aantal steunpunten heeft aangehouden om in geval van nood Boe! te kunnen roepen tegen de Russen. In Kitzingen waren toen drieduizend militairen gelegerd; met gezinnen erbij betekende dat vijfduizend mensen die deel uitmaakten van de lokale economie. Hun vertrek in 2005 was dan ook een flinke aderlating.
 |
| Auf Wiedersehen, tot ziens! |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten