Het voelde alsof we vijandelijk gebied naderden. Hier hebben we immers op de heenweg ongewild voor duizenden euro’s internet-roamingkosten opgelopen, en leerden we in de harde praktijk wat er gebeurt als je in een niet-EU land niet precies weet wat de douane- en grensformaliteiten zijn. Dat was in Veliko Gradište, waar we aankwamen nadat we met een stempel te weinig uit Beograd waren vertrokken.
Deze keer zouden we het beter doen, zeker in Veliko Gradište, waar het verplicht inklaren is als je uit het oosten komt zoals wij. Rob, waarnemend hoofd DSB – Documenten, Stempels en Bureaucratie – neemt onze paspoorten in gaat met het hele pakket naar de intussen vertrouwde drie-eenheid van douane, grenspolitie en havendienst. Deze keer uiterst behulpzaam ontvangen door een kordate Engelssprekende agent. Toch bleef het maar eindeloos duren, twee uur, drie uur, en intussen zagen wij het rendez-vous met onze nieuwe opstappers al in gevaar komen. Die hadden we verteld dat ze na aankomst in Beograd een taxi moesten nemen naar Smederova, zestig Donaukilometers stroomafwaarts, en dat we ze daar tegen zessen wel zouden treffen.
Uiteindelijk komt een somber kijkende politieman onze kant uit, met drie paspoorten en mijn Europese ID-kaart. “Passports good. Card not good.” Ik begin al in gedachten te speculeren hoe ze mij met een not good card het land uit krijgen, en Rob gaat als hoofd DSB mee naar hun kantoor. Komt een kwartier later terug: “Ze zijn de hele tijd bezig geweest met uitzoeken wat ze met je Groot Vaarbewijs aan moesten!”
Dat heb je nou met zo’n onervaren DSB-man, die kijkt niet even goed na of hij wel de goede documenten heeft!
De fout was makkelijk te herstellen, en om twee uur waren we eindelijk klaar om te vertrekken. Maar op de valreep vroeg de inklarende agente nog even waar we nu heen gingen.
- Smederevo, een stel nieuwe mensen oppikken.
- Smederevo? Maar daar is helemaal geen grenskantoor, daar kun je geen mensen aan boord nemen!
Voor de zekerheid checkte ze nog even of het echt zo was maar dat veranderde de zaak niet. We moesten dus door naar Beograd, ruim honderd kilometer of tien uur varen, en dat als je om twee uur vertrekt!
Het werd een prachtige tocht, door de late middag en de avondschemering heen, de nacht in, bij een bijna volle maan op een breed stromende Donau. Aan het roer dien avond stond Achterberg. Inspannend was het ook, met een extra blik op de radar en twee paar verrekijkers loerend naar onverlichte vissersbootjes en eventuele boomstammen. Opvallend hoe weinig er klopt van de navigatieverlichting van de scheepvaart. Lichtendriehoeken met één ontbrekend licht, drie-plus-een heklichten waar de een er niet is, en in het algemeen veel besparing op lichtsterkte!
Om tien uur waren we bij Beograd, waar de gemeente zo blij was ons te zien dat ze er een groot vuurwerk tegenaan gooiden. De opstappers hadden al geregeld waar we konden liggen en stonden op de kade te zwaaien. Prachtige dag, prachtige avond.
En op dit ogenblik komen we de Vigilia 2 tegen, een combinatiestel onder Nederlandse vlag. De bemanning staat aan boord te dansen van enthousiasme over ons lief klein scheepje dat helemaal alleen zo ver van huis is. Zo worden we in Nederland nooit begroet!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten